Als er maar één soort van iets is, dan is kopen makkelijk. Als ik echter iets wil kopen, en er is meer dan één waaruit ik kan kiezen, zal ik mij laten adviseren. Ik heb het liefst maar één verkoper die goed kan luisteren naar wat ik eigenlijk zoek.
Ik kan ook op het internet zoeken naar het oordeel van anderen die zoiets al eerder hebben gekocht. Voordat de beslissing over een aankoop valt zou ik ook nog voor mezelf de vraag moeten beantwoorden of ik het écht nodig heb of niet. In een galerie doe ik vaak het spelletje ‘wat-zou-ik-meenemen-als-ik-nergens-op-hoefde-letten’. Als er dan iets is uitgezocht volgt onvermijdelijk de vraag: en word ik nu doodongelukkig als het niet heb? Ik merk dat het lang niet altijd meevalt om daar een eerlijk antwoord op te geven.
Het belangrijkste bezit van de mens is zijn gezondheid, letterlijk een kostbaar bezit. De Nederlandse staat betaalde aan gezondheidszorg in 1987 per inwoner 650 euro, in 2000 was dat 2800 euro en in 2018 komen we uit op 5800 euro. Er kan intussen zoveel dat er geen geld meer is voor alles. Ik zal dus voor keuzes komen te staan en mijn voorkeuren zullen niet altijd dezelfde zijn als die van een ander.
Soms neemt de overheid beslissingen van ons over. Met name bij de vergoeding van medicijnen zijn er in ‘Den Haag’ al zoveel keuzes gemaakt, dat men zich regelmatig afvraagt waarvoor men nog wél verzekerd is. Toch zullen we de discussie over de al of niet vergoeding van medische kosten moeten blijven voeren. Waarom? Stel uzelf maar de volgende vraag: zijn we in Nederland met de vertienvoudiging van de kosten van de gezondheidszorg ook tien keer zo gezond geworden? Daar valt in alle eerlijkheid geen ja op te zeggen.
Om het allemaal betaalbaar te houden zou ik willen pleiten voor een goed gebruik van het ‘boerenverstand’ dat in Salland nog rijkelijk voorhanden is. Iets langer zelf nadenken kan onnodige kosten voorkomen. Hopelijk zegt dat boerenverstand dan ook nog dat het wél tijd is om de dokter erbij te roepen.
