Ik schijn te moeten wennen aan ‘het nieuwe normaal’. Nou wil het geval dat ik moeite heb met ‘normaal’. Dat ligt eraan dat normaal uitgaat van een norm die wordt vastgesteld zonder mij iets te vragen.
Door Joop van der Wal
Wanneer mensen tegen mij zeggen dat ik normaal moet doen, dan moet ik voldoen aan een norm die zij voor mij hebben vastgesteld. Ik moet passen in hún denkraam. Doe ik dat niet, dan vinden zij mij niet normaal. Als ik een bolletje ben en zij leggen een vierkant denkraam voor mij neer, dan zal dat altijd wringen. Zoiets al het blauwe vierkantje tussen de rode rondjes.
De nieuwe norm voor de samenleving is anderhalve meter. Anderhalve meter is nog niet zo makkelijk als het lijkt. Er blijkt in de praktijk nogal veel verschil te zijn in wat mensen als een meter beschouwen. En die andere halve reken ik dan voor het gemak nog maar niet mee. Een schatting maken van afstanden kun je tot op zekere hoogte leren, maar ook hierbij zullen er mensen zijn die het gewoon niet leren. Het valt voor mij in dezelfde categorie als geen goede voorspelling kunnen doen van hoe lang iets duurt. Ik ben daar zelf altijd een schoolvoorbeeld van geweest. “Ik ben er met tien minuten…”riep ik dan, maar als ik nog maar drie minuten op pad was zag ik al aankomen dat die tien vast en zeker wel twintig zou worden.
Bij het al of niet weer opengaan van de postcoronaire samenleving zullen we toch moeten leren omgaan met die anderhalve afstand. Het accepteren dat een ander een scherpere blik heeft op wat anderhalve meter is zal een wezenlijk onderdeel zijn van de totstandkoming van het nieuwe normaal.
Ik zal mij iets moeten aantrekken van de opmerking ‘dit is geen anderhalve meter’, als ik pal voor iemand langs iets uit een winkelschap pak. Ik kan er trouwens niks aan doen dat ik dat niet zie. Ik heb namelijk last van afstandsdyslexie. Helaas net als een flink aantal medelanders. Het kan nog even duren, dat nieuwe normaal.
