Het is koffietijd en een aangename koffiegeur kringelt omhoog uit de kopjes op tafel. Het is gezellig maar er bekruipt me een merkwaardig gevoel. Ik luister naar een gesprek waar ik geen touw aan vast kan knopen. Aan de serieuze gezichten van de gesprekspartners begrijp ik dat het een belangrijk onderwerp is. Instemmend geknik, af en toe een tegengeluid dat door anderen wordt neergesabeld met een “dat kun je niet menen…”.
Door Joop van der Wal
Ik besluit na een paar minuten een eind te maken aan mijn onzekerheid en vraag waar het over gaat. Niet-begrijpende blikken gaan over de nog dampende koffie. Heb ik soms gisteravond niet naar de televisie gekeken? Wat schoorvoetend beken ik dat ik met iets anders bezig ben geweest. Alleen een klein halfuurtje journaal heb ik bekeken. De ellende die daarin over mij werd uitgestort was wel weer genoeg voor een paar uur behoefte aan wat meer lichtheid. Ik zet een cd’tje op met mijn favoriete muziek en ik gooi de vijfhonderd stukjes van een legpuzzel op tafel. Het houdt me drie uren bezig, waarna ik tot rust gekomen de stukjes weer in de doos frommel.
Maar ja, nu heb ik wel een programma niet gezien en ik kan onder de koffie niet meepraten. Mijn suggesties voor oplossingen van de op de TV besproken problemen slaan nergens op, maar ik heb dan ook geen notie van waar ze het over hadden. Mijn tafelgenoten weten een oplossing voor mijn gebrek aan kennis: ga naar ‘uitzending gemist’ en je weet alsnog waar het over gaat.
Ach ja, natuurlijk, nooit aan gedacht. Ik overweeg de suggestie nog een paar tellen en besef dan dat ik voor een rijstebrijberg sta. Reken maar even mee: als ik per dag 4 uren uitzending op een ander kanaal mis en ik zou 70 jaar worden, dan moet ik meer dan 102000 uren TV inhalen. Zelfs als het me zou lukken om naast de ‘gewone’ 4 uren TV per dag nog 8 uren erbij in te halen, dan kost me dat 35 jaren van mijn leven. Dat zijn dan wel jaren waarin ik geen tijd over heb om boeken te lezen, concerten te bezoeken, uit te gaan eten met vrienden… oh help!
“Onbegonnen werk”, is de snelle en heldere conclusie. Ja, ik heb een uitzending gemist, enneh…nou en? Loesje zette het jaren geleden al doeltreffend op de bekende postertjes: “Je mist meer dan je meemaakt: helemaal niet erg”. Ik denk met een glimlach op mijn gezicht aan alles wat ik nu mis en dat het niet opweegt tegen het genieten van deze laatste slokjes koffie.
