“We hebben het doorgaans goed voor met gehandicapte kinderen. Collecteren voor hen komt uit een goed hart. We zoeken verbinding met deze kinderen maar is collecteren de weg om die te vinden? Verbinding creëer je samen en dat bereik je door een oprechte ontmoeting aan te gaan en te onderhouden.”
Mia Nijland schreef deze opinie naar aanleiding van de collecteweek voor het gehandicapte kind
“Hoe meer collectes, hoe meer ongelijkwaardigheid we organiseren… dat komt altijd in me op als er weer gecollecteerd wordt voor gehandicapte kinderen. Misschien is het persoonlijk maar ik ervaar dat al van jongs af aan. Een collecte is een geldinzamelingsactie, vaak bestemd voor een goed doel. Maar is een goed doel wel op z’n plek voor iemand met een handicap, die net als jij en ik gewoon wil meedoen in de samenleving? Waarvoor zou je collecteren voor hen? Dat doen we toch ook niet voor jou? Ah joh, jij wilt toch ook dat die speeltuin er komt? Ze hebben het zelf echt niet door hoor, en ze zijn vaak zo blij en dankbaar. Dat kan wel zo zijn maar met een collecte wordt de toch al hardnekkige stigmatisering minimaal in stand gehouden, en dat moeten we niet meer willen.
Verbinding kun je niet kopen maar creëer je samen.
De maatschappelijke rol van goede doelen wordt steeds belangrijker. De overheid trekt zich terug om zich te richten op haar kerntaken en burgers moeten meer voor zichzelf en de samenleving zorgen. We moeten het met elkaar rooien in de lokale samenleving. Dat houdt in dat familie, vrienden, dorpsgenoten, de juf maar ook jij en ik er moeten zijn voor die ander met een handicap. Een mooi streven maar er zit ook een gevaar aan deze beweging zolang de lokale inclusieagenda van je gemeente nog niet op orde is, zolang de samenwerking in de zorg- en onderwijsketen nog niet goed werkt en zolang onze gezondheidszorg wordt uitgehold en onvoldoende aansluit bij de dagelijkse, lokale werkelijkheid.
Verbinding kun je niet opdringen maar creëer je samen.
Hoe dan ook, de terugtrekkende rol van de overheid gaat te snel; men moet nu juist maximaal meebewegen en faciliteren, om lokaal samen leven tot z’n recht te laten komen. Het is daarom van groot belang dat de overheid nog investeert in die aansluiting van gezondheidszorg op de lokale situatie, zodat we niet ongemerkt afhankelijk worden van het toenemend aantal solitaire initiatieven en goede doelen. Daarmee scheppen we namelijk juist weer meer afstand tussen mensen en dat kan niet de bedoeling zijn. Tenminste als we een duurzame verbinding nastreven tussen alle mensen met en zonder handicap.
Verbinding kun je niet afdwingen maar creëer je samen.
Hoe meer we ons hier bewust van zijn, hoe meer Salland kan ontwikkelen tot een bewust inclusieve leefomgeving voor iedereen. Samen mooi leven, simply connected. Een samenleving waarin ‘gewoon en bijzonder’ elkaar ontmoeten, ècht ontmoeten.”
Mia Nijland is orthopedagoog zorg en onderwijs
Quality of Life Centre in Wijhe
www.qolcentre.eu
Helemaal met je eens. Collectes voor ziektebestrijding, patienten van ziektes etc. zijn in de huidige tijd onbestaanbaar. Hiervoor horen wij gezamenlijk op te komen via onze overheid. Inzamelingen voor (buitenlandse) rampen en hongersnoden enzovoort zijn prima. Maar ik blijf nog wel geven hoor!
Mooi te lezen dat je dit herkent en dank voor je reactie!