Een lange rij van zo’n 30 meter, meest twee aan twee. Ieder van ons houdt zijn wachtwoord in de hand dat naar Verlossing, naar de Poort …, naar de Hemel zal leiden!
We zijn allemaal zenuwachtig en kijken elkaar angstig aan en na een uur lijken sommigen moe, omdat ze aan de late kant waren en hard kwamen aanrennen om dan toch in een rij te komen.
Door Hasan Kaddour
Twee mannen, in uniform gekleed, spraken met elkaar of met niemand. Een van hen had een portofoon in zijn hand. Ze lopen van het begin tot het einde van de rij om ervoor te zorgen dat iedereen zich aan de regels houdt.
Mensen keerden zich verlegen naar elkaar toe en het geluid van gefluister en zachte stemmen wisselden elkaar af.
En de man met de portofoon begon te bellen
Hallo….. … shhhhhh,
Hoor je me …… shhhhhhhhh
Er moet een onbekende partij zijn die is vastgelopen in de radar naar ons!
Tenminste, dit is wat ik dacht voordat de uniformman tot me sprak
Ik zat vooraan.
Heeft u uw wachtwoord ..?
Ik antwoordde hem met angst (mijn angst in deze situaties is een oude angst geassocieerd met herinneringen aan moeilijke dagen in een moeilijk land) Ja, meneer heb ik hier!
Hij leest het hardop voor in de portofoon, je kon zijn stem horen echoën vanaf de andere kant binnen de deur (Ook daar is er iemand die een draadloze portofoon bij zich heeft.
Meerdere keren heeft hij mijn wachtwoord voorgelezen, maar er schijnt een fout in te zitten!
Ik zeg: “meneer, ik denk niet dat ik een fout gemaakt heb.”
Hij vraagt: “Hoe heet je?” Ik geef hem mijn naam!
Hij roept luid in de portofoon “Hasan!”
Dan komt het antwoord dat jij en iedereen om je heen via de luidspreker kunnen horen en ook binnenin het gebouw was het geluid helder….. okay!
Dan gaat hij naar degene die achter me staat en vraagt de code bij deze dame
Haar wachtwoord werkt ook niet.
Wat is uw naam, mevrouw, riep hij luid.
“Mijn naam is Anne!”
Ze lacht en de mensen in de rij lachen omdat ze verlegen is en haar mooie gezicht rood kleurt (er is hier geen plaats voor privacy, mevrouw)
“We kennen nu allemaal elkaars namen, u hoeft u niet te schamen hoor mevrouw, u hoeft alleen nog maar even te wachten om de deur binnen te mogen gaan!”
De man ging verder met het “verhoor” van de wachtenden in de rij en ik probeerde door de deur te kijken waar we zo doorheen zouden mogen gaan.
Wauw, daar stond een man, strak in het pak, die een masker op zijn gezicht zette. Ook zette hij een zonnebril op. (een soort Geheime Dienst zonnebril)
Hij had een ruw gezicht, en keek van binnenuit naar de rij, zonder glimlach, met een emotieloos gezicht.
Het was duidelijk dat dit de man was, die uiteindelijk het verlossende gebaar zou maken om ons toe te laten tot het paradijs via de deur van de hoop … de deur van de vrijheid!
De wachtrij is nog steeds niet afgenomen en de man met zijn portofoon bevindt zich nu achter in de rij en vraagt nog steeds om nummers en namen.
Terwijl we staan te wachten, krijgen we het een beetje koud, maar het gevoel van ongerustheid overweldigt alles!
Gaan we nu snel echt de hemel binnen mogen en zal dit onzekere gevoel voorbij zijn?
Dan spreekt de man in het uniform het verlossende woord, oh eindelijk!
Nu, mag ik doorlopen met mijn toegangscode en mijn verlegenheid, net zoals mijn vrouw aan mijn zijde met haar code en haar bezorgdheid.
Hij spreekt de woorden uit “Nu mogen jullie binnengaan …”
Oh mijn God, eindelijk!
Eindelijk ben ik in de PRIMARKT
Eindelijk is mijn vrouw in haar ware paradijs!
Kleding, de geur van stoffen en winkelen, mijn vrouw genoot van het resultaat van haar geduld en zal door de winkel dwalen van de eerste hoek op de eerste verdieping tot de laatste hoek op de derde verdieping.
Dit verhaal speelde zich dus af in een winkel van een bekende winkelketen. Het was geen wachtrij in een militaire dictatuur in Syrië!
Ook niet in een rij politieke gevangenen voor de deur van een van de inlichtingencentra!
Dit zijn gedachten die spontaan in mij opkwamen, door mijn achtergrond, mijn historie. Terwijl mijn vrouw alleen maar gewoon aan het winkelen was.
Ik heb getwijfeld of ik dit onderwerp op een dramatische of komische manier zou weergeven. Maar de realiteit in het omgaan met Corona in Nederland maakte mij duidelijk het een vervelende grap is geworden!
Slechte wetten en steeds meer slechte handhaving van wetten. Grote desorganisatie van het systeem.
Sommige winkels proberen creatief te zijn, maar het wordt een lachertje.
De privacy van mensen moet onder alle omstandigheden worden gerespecteerd en dat gebeurt niet meer.
Ik vind dat dit kabinet goed moet nadenken over het beëindigen van dit toneelstuk. Aan het begin van de coronacrisis wedde Mark Rutte dat de mensen de wetten zullen willen uitvoeren.
Hij zei een zin die ik nooit zal vergeten…
Hij zei: “We zullen in Nederland niet veel problemen ondervinden, want de Nederlanders zijn gehoorzaam!”
De mensen zijn gehoorzaam !!!
Wel, meneer Rutte, als u erop gokt dat uw mensen gehoorzaam zullen zijn, wil dat niet zeggen dat u hun intelligentie en incasseringsvermogen mag onderschatten.
Gehoorzaamheid is één ding …, domheid is iets anders, meneer Rutte.
Toen ik uit de druk bevolkte kledingsupermarkt kwam, had ik een restaurantje voor ons in de planning. Meestal gaan we daar aan een tafeltje buiten zitten om koffie te drinken. Maar het restaurant was gesloten vanwege corona!!
Ik was daar nog steeds erg verbaasd over toen we dicht naast elkaar in de drukke trein naar huis zaten. Dat we niet aan cafetaria-tafels op het terras mogen zitten, anderhalve meter van elkaar verwijderd!
Of kan corona geen treinkaartje betalen?
Doe niet zo stom … corona houdt ook gewoon van koffie!
