Ik heb al eerder geschreven over de ervaringen van vluchtelingen, vooral van degenen die hier alleen naar toe gekomen zijn. Het gevoel van alleen zijn, de wetenschap dat je je gevoel met zo goed als niemand kunt delen, de eenzaamheid, op een goed moment raakt het je, word je er ziek van, depressief.
Door Hasan Kaddour
Ik dacht dat dat mijn deur voorbij zou gaan, dat ik na een jaar Nederland voorbij die psychische staat geraakt was. Daar is alle reden toe. Ik schrijf verhalen op Salland Centraal. Ik maak muziek. Leer Nederlands. Heb een boel vrienden. Het vult mijn tijd. En ik voel me gelukkig. Ben blij dat ik een onderdeel van de samenleving ben.
Ik kwam eigenlijk geen obstakels tegen. Maar nu, nu de dagen weer langer worden, begint het toch op te komen. Ik ben daarom op zoek gegaan naar hoe het mijn medevluchtelingen vergaat. In Nederland, maar ook in Duitsland, Frankrijk, andere landen in Europa. Wat dacht je? Meer dan tachtig procent heeft vroeg of laat te maken gehad met deze psychische problemen. Maar de directe reden was iedere keer anders. Het gevoel dat de integratie tot nu toe mislukt. Een groot gat tussen droom en werkelijkheid. De gigantische hoeveelheid energie die de vlucht kostte niet meer in balans kunnen krijgen. Eigenlijk is daar allemaal ook geen tijd voor. Je moet gelijk verder in het nieuwe leven.
Gesloten deuren zijn een open nachtmerrie.
Depressie. Dat leidt tot inactiviteit en luiheid. En dat is nou net wat je in Nederland niet moet doen. De samenleving is altijd in beweging. Iedereen is altijd aan de slag, aan het werk, naar school, jong en oud. Als jij niet meedoet val je er buiten, want de trein rijdt door.
Dat was trouwens de belangrijkste reden dat ik tijdens mijn vlucht voor Nederland koos!
Het was op een woensdag. Ik was uitgenodigd in een kindertheater in Olst. Kinderen van 7 tot en met 12 mochten me vragen stellen. Ik op het podium, zij in de zaal. Ik had al heel vaak vragen van volwassenen beantwoord. Maar nog niet van kinderen. Die hebben nog niet een zintuig van wat je wel en wat je niet vraagt. Dus werden het heel open vragen. Heel intellegente vragen ook. Wat heel moeilijk was voor me.
Waarom koos je voor Nederland. Hou je van Nederlanders. Hou je van ons eten. Wat me het meest bijbleef was de vraag van een klein meisje, een vraag die ik van niemand nog had gehad: was je bang tijdens je vlucht? Het antwoord? Daar gaat het helemaal niet om. Deze onschuldige vraag maakte iets los in mij. Deze onschuldige vraag van een kind. En al die andere echte vragen van de rest van de kinderen. Het leek alsof zij op het podium zaten en dat ik toekeek. Eindeloos toekeek. Ik wilde ze bedanken in plaats van dat zij mij bedankten.
Door de kinderen was ik even stil gezet. De Nederlandse samenleving dwingt me door te gaan, verder te gaan, er is geen ruimte om even te stoppen. Sommige Nederlanders klagen daar over. Maar ik ben er om naar hier gekomen en ik vind nog steeds dat ik de juiste keus gemaakt heb. De beste die ik gemaakt heb. Nederland heeft me misschien wel twee keer gered. Een keer van de oorlog en de dood in Syrië. En een keer van me zelf.
Hasan Kaddour is vluchteling uit Syrië, neergestreken in Olst.
