We konden het deze zomer lezen in diverse serieuze media (ik was het alweer bijna vergeten): de burgemeester van een klein Frans dorpje heeft president Macron dusdanig onder druk gezet dat die zich gedwongen zag het gebruik van landbouwgif aan banden te leggen.
Door Hans de Kort
Burgemeester Daniel Cueff, van het 600 inwoners tellende dorpje Langouët, verbood boeren landbouwgif te gebruiken binnen 150 meter afstand van huizen en bedrijven. Hij deed dit omdat bij kinderen van dorpsbewoners een veel te hoge waarde van, in dit geval glyfosaat, was aangetroffen dan toegestaan. Echter, de overheid sleepte hem voor de rechter omdat zij vond dat Cueff niet bevoegd was dat verbod uit te vaardigen, citaat: “Niet iedereen kan zomaar zijn eigen regels opstellen’’.
De kwestie leidde tot hevige protesten. Burgers vonden het raar dat hun burgemeester aangeklaagd werd. Cueff deed immers niets anders dan uitvoering geven aan het verzoek de EU (gedaan in 2009!) om de Europese inwoners te beschermen tegen de gevolgen van het gebruik van landbouwgiffen voor hun gezondheid en het milieu. Maar de overheid verzaakte, want deed vervolgens niets. Het was dan ook volkomen terecht dat burgemeester Cueff aan de rechter vroeg: “Kan een burgemeester het beschermen van de gezondheid van zijn inwoners negeren?” Een retorische vraag, want vanzelfsprekend kan hij dat niet. En uit machteloosheid – hij zal wel degelijk geweten hebben dat hij daartoe niet bevoegd is – heeft hij het verbod uitgevaardigd in de wetenschap dat deze kwestie reuring teweeg zou brengen. Dat hij daarmee de Franse staat quasi gedwongen heeft een van zijn belangrijkste taken serieus te nemen, zal hem terecht een gevoel van trots en tevredenheid hebben gegeven. En het beschermen van burgers tegen nadelige en soms funeste industriële en chemische ontwikkelingen ís zo’n belangrijke taak. De Franse president zegde vervolgens toe de regels voor het gebruik van landbouwgif te zullen aanscherpen en wel op korte termijn.
Als ik berichten lees, zoals hier, over deze dappere Franse burgervader die wél bereid was zijn nek uit te steken, vraag ik me af waarom wij Raaltenaren er in dit opzicht vaak zo bekaaid vanaf komen, met burgemeesters die alles uit de kast halen om politiek moeilijke kwesties te omzeilen met opmerkingen als “daar gaan wij niet over”, in plaats van lef te tonen en het initiatief te nemen daar waar dat nodig en zinvol is. Over zaken als transparantie en openbaarheid van bestuur nog maar te zwijgen.
Veruit de meeste Raalter politici tonen, als het om kwesties als het beperken en verbieden van landbouwgif gaat, geen enkel lef. Erger nog, als een burger hen hierop aanspreekt en vraagt actie te ondernemen wordt hij/zij afgescheept met allerlei dood-doeners en kul-argumenten.
En ónze burgemeester? Martijn Dadema, heeft zijn handen schijnbaar vol aan het ronddragen van de ambtsketen bij bezoeken aan jubilarissen, en hen gun ik het van harte. Maar zou het niet beter zijn dat dergelijke attenties worden gedelegeerd aan de vijf, jawel: vijf! wethouders? Die lijken me voldoende tijd over te hebben. Van geen van hen is bekend waar hij/zij voor staat en waarop hij/zij aan het eind van de raadsperiode op afgerekend kan worden. Hun animo gaat niet verder dan gemeenplaatsen, clichés en platitudes a raison van ongeveer € 165.000 per wethouder/per jaar. Ik zou zeggen: daar moet je toch een paar bezoekjes voor over hebben. De waardering bij de jubilarissen zal er niet minder om zijn. Temeer omdat wethouders door de inwoners gekozen volksvertegenwoordigers zijn. En een burgemeester is dat niet.
Het minste wat de heer Dadema en de gemeenteraad zouden kunnen doen, is een brief sturen naar de regering en daarin stevig tot uitdrukking brengen dat ook zíj niet langer onverschillig willen zijn wanneer het de gezondheid van Raalter inwoners betreft. Desnoods leveren zij de brief persoonlijk af met de complete pers erbij. Een uitnodiging van Pauw of DWDD zou onontkoombaar zijn.
Daar zouden zij dan mooi uit de doeken kunnen doen wat zij vinden van de lakse houding van Carola Schouten bijvoorbeeld.
Wat zou ik trots op hen zijn!
