Gosse Jongstra beschrijft in zijn wekelijkse column allerlei dagdagelijkse zaken, vaak met een Fryske tintje. Vandaag gaat het over tuinperikelen. Andere artikelen van Gosse vind je hier en hier.
Door Gosse Jongstra
“Je moet je gras maaien Gos! Ik fietste langs je huis.” Dat zei Marcel, die zijn tuin heeft verruild voor een balkon. “Dan moet je er vroeger op de dag langsfietsen Marcel, dan zie je waarom ik nog niet maai.” Het zit namelijk zo. Mijn voortuin staat vol met biggenkruid. Ook wel valse paardenbloem genoemd, omdat blad en bloem lijken op die van de paardenbloem. De bloem gaat rond 10 uur in de ochtend open en sluit weer om 13 uur. In die tussentijd is het een golvend, glanzen geel veld. Dat laat ik graag staan. Hoe het daar gekomen is? Geen idee. Het kwam aanwaaien. Op de foto zie je ook een partij witte margrieten. Heeft zich ook spontaan en zonder toestemming gevestigd. Zo is het grootste deel van mijn tuin ontstaan. Hier en daar wel eens wat gezaaid of geplant, maar verder moet het zich maar redden. Niet dat ik er geen werk aan heb hoor. Grasmaaien – sinds een jaar met een zitmaaier, dat wel – hooien en snoeien. En irritant opdringerig volk zonder vestigingsvergunning in toom houden. Ik bedoel kleefkruid en haagwinde. Brandnetels mogen in hoekjes hun gang gaan (leggen veel vlinders hun eitjes op). Ook zevenblad, voor velen een tuinverdriet, mag bij mij welig tieren. Het bloeit nu net zo mooi als fluitenkruid. Bovendien kun je de stengel heel goed eten. Smaakt naar bleekselderij. Proef maar een keer.
Onlangs heb ik in een stukje tuin, waar voorheen de buxus stond, voor het eerst een echte border aangelegd. De grond vrijgemaakt van “onkruid”, compost opgebracht, plantjes gekocht bij naburige kweker, water gegeven en kijk: het is een fleurig hoekje geworden. Wel lig ik wekelijks op mijn knieën om onwelgevallig opgekomen plantjes en gras weg te halen. Nou ja, voor zo’n klein stukje kan het nog. Dat lijkt mij anders voor de eigenaren van de Tuin van Fortmond. Ik was daar onlangs op bezoek tijdens hun open tuinendag. Wat een prachtige tuin rondom een heel bijzonder huis. Talloze kleuren op verschillende hoogtes in mooi vormgegeven borders pronkten de bezoekers tegemoet. De aangelegde tuin vloeide over in een kruidenrijk grasland richting de IJssel. Indrukwekkend. Maar wat een werk moet dat zijn als ik kijk naar de tijd die ik moet steken in mijn miniborder. Gelukkig is het de hobby van de tuineigenaren. Zoals het mijn hobby is om bijvoorbeeld te kijken wat er gebeurt als ik het onkruid niet tussen de stenen weghaal, maar het ga maaien. Dan krijg ik na een tijdje een prachtige groene zode op een harde ondergrond. Koeler in de zomer. De parasol is inmiddels bezorgd (column 9 juni). Dus geen verbrande kop en nu ook nog koele voeten.
