“Waarom hebben jullie overal borden staan”, vroeg een Russische vriend aan mij. Toen ik hem van Schiphol haalde had hij ook al gevraagd of wij soms voor iedere vierkante meter grond iemand in dienst hadden om dat te onderhouden. “Veel te netjes”, zei hij, “houden jullie niet van de natuur?”
Door Denne van Knöldert
En nu dus die bordjesvraag. Hij vroeg het terwijl we midden in de natuur liepen van het Dwingelderveld in Drenthe. Althans natuur, dat is wat wij ervan maken. Hij woont 150 kilometer buiten Moskou, waar de natuur wat meer zijn gang kan gaan. En ik was met hem ook in Siberië, daar kan het Dwingelderveld het niet echt van winnen.
Ik zeg: “We zetten overal bordjes neer omdat we dan de mogelijkheid hebben ongehoorzaam te zijn. Als je ergens niet mag wandelen volgens een bordje is die wandeling veel mooier.” Ik had hem ons gedoogbeleid al eens eerder uitgelegd, dat we wel regels hebben, maar dat we ons daar niet altijd aan houden. ‘Looking through the fingers”, door de vingers zien, bleek toen niet echt een Engelse uitdrukking. In Rusland hadden ze ook wel zoiets, speciaal voor Poetin-aanhangers. Ik zeg: “hier hoef je voor de Belastingdienst alleen maar blank te zijn.”
Ik liet hem een bordje zien in Raalte Noord waar aan de rand van een glad gemaaid gemeenteplantsoen zo maar ineens ‘verboden afval te storten’ staat, niet dat iemand dat van plan was, maar voor de zekerheid. Een eindje verderop een bord dat je op dat gras niet harder dan 30 mag. “Man, we zijn er dol op, op die bordjes. Ook bij bomen in een heemtuin. Dat we een bordje ‘appelboom’ bij een appelboom zetten. Ik liep vorig jaar in de schemer op de Sallandse Heuvelrug en kon de groene route niet meer goed onderscheiden van de blauwe. Toen ik een stukje de hei in liep om het goed te bekijken stond er ‘verboden te betreden’. En bij wegwerkzaamheden op het fietspad naar Wijhe hadden ze laatst een bord gezet dat ik niet harder dan 30 mocht fietsen. Heeft niks met veiligheid te maken, dat zijn allemaal disclaimers.
“Maar waarom moet je je juridisch indekken voor dieren dan?” vroeg mijn Russische vriend zich af toen we een waarschuwing voor een wildrooster tegenkwamen, midden in het bos.
