In het centrum van Raalte komen zebrapaden. Tien jaar geleden werd daar al om gevraagd. Maar dat verzoek werd afgewezen door burgemeester en wethouders met argumenten die toen een beetje kolderiek leken, maar door de raad wel voor zoete koek geslikt werd. Tien jaar later gelden die argumenten ineens niet meer en komen er zebrapaden onder de noemer van ‘participatie’.
Door Hans de Kort
Zo’n klein decennium geleden vroeg een oude Raaltenaar het Raalter gemeentebestuur een voetgangersoversteekplaats aan te leggen in de Schapenstraat nabij de ALDI. Als reactie haalde het gemeente alles uit de kast om dit te verhinderen, met kul-argumenten.zoals, ik verzin het niet:
- In 30 km/h-zones worden in principe geen voetgangersoversteekplaatsen aangelegd;
- Omdat voetgangers binnen 30 km/h-gebieden niet geconcentreerd oversteken, zorgt een oversteekplaats in de praktijk vaak voor schijnveiligheid.
- De voetganger voelt zich gesteund in het oversteken, maar sommige automobilisten verlenen toch geen voorrang.
- Er zijn de laatste vijf jaren geen ongevallen met voetgangers geregistreerd op de bedoelde locatie.
Nu wil het gemeentebestuur opeens wél voetgangersoversteekplaatsen aanleggen? Vreemd, want de verkeersdruk is de laatste tien jaren niet verminderd, integendeel. En wat is er plotseling niet meer waar van al die eerder genoemde argumenten? Is het geen 30 km/h-zone meer? Stoppen automobilisten die eerder “toch geen voorrang verleenden”, inmiddels wél voor overstekende voetgangers? Speelt het plotseling geen enkele rol meer dat er nog steeds geen ongevallen zijn geregistreerd? Is er nu ineens géén sprake meer van schijnveiligheid?
Voor de volledigheid: ik ben vóór het aanleggen van voetgangersoversteekplaatsen waar dat zinvol is, Maar als die schijnveilig – dus gevaarlijk – zijn, zoals het gemeentebestuur in zijn eerdere afwijzing schilderde, dan moeten ze vanzelfsprekend ook nu niet worden aangelegd. In het andere geval zal de gemeente Raalte, bij aanrijdingen, terecht aansprakelijk worden gesteld.
Het gebruiken van een richtingaanwijzer is slechts een indictie dat een voertuig wil afslaan en geen verplichting. Zo zou een voetganger bij een oversteekplaats zich ook moeten realiseren dat de omstandigheden – regen, donker, tegenlicht van zon en koplampen – er wel eens voor zou kunnen zorgen dat hij per ongeluk niet opgemerkt wordt terwijl hij wel voorrang heeft.
Ik ben net in Colmschate de Vijfhoek komen wonen – veel rotondes met zebrapaden en fietspaden met voorrang -. Ik verbaas me over de ware kamikaze-acties van voetgangers en fietsers die werkelijk zonder ook maar even opzij te kijken hun “gerechte” voorrang nemen.
Het adagium “voorrang krijg je en neem je niet” schijnt volstrekt vergeten.
Dag Eric-Jan,
Onder meer dat argument : schijnveilig en dus gevaarlijk – gebruikte de gemeente Raalte dus bij de eerdere afwijzing ook. En nu gooit de Raalter politiek dat dus zonder verdere onderbouwing overboord en blijken ze aanrijdingen, het verzoek kwam van kwetsbare ouderen, op de koop toe te willen nemen.
Maar kijk ook even naar die andere kul-argumenten, zoals “sommige automobilisten verlenen toch geen voorrang”.
Als je dat leest dan springen je toch de tranen in de ogen!
Ter aanvulling.
Wat me zo stoort aan het Raalter gemeentebestuur is, en dit is daarvan een kenmerkend voorbeeld, dat het er geen enkele moeite mee heeft zijn burgers keer op keer te vernachelen en dat de gemeenteraad daarmee geen enkele moeite blijkt te hebben.
Wellicht leuk te verwijzen naar een boek dat 26 mei uitkomt: Het recht van de snelste.
Komt uit bij De Correspondent.
Aanbevelingstekst bij dat boek: Steekt een hert de weg over of rijden wij dwars door zijn bos heen? Hoe kan het dat we op een knopje moeten drukken als we de straat over willen steken? En waarom reizen we steeds sneller, maar komen we geen seconde eerder thuis?
Van files tot fietssnelwegen, van drempels tot deelauto’s: hoe we ons verplaatsen heeft enorme invloed op de inrichting van onze straten, onze steden én onze samenleving. Het bepaalt zelfs hoe we met elkaar omgaan.
In dit boek gaan journalist Thalia Verkade en wetenschapper Marco te Brömmelstroet op zoek naar een antwoord op die ene belangrijke vraag: van wie is de straat? Ze ontdekken dat het verkeer onze publieke ruimte heeft overgenomen – en laten zien dat een heel andere inrichting mogelijk is.
Het boek laat ook zien dat de weg voor auto’s is en dat voetgangers en fietsers er te gast lijken. De fietser moet goed uitkijken. Maar een écht veilige rijstijl van chauffeurs komt vaak niet ter sprake. Van 130 naar 100 is een landelijke discussie. 60 In het buitengebied of 30 op plekken waar dat moet is al nauwelijks haalbaar. Stapvoets is onbespreekbaar. Verkeersdoden zijn vaak kinderen die aangereden worden door auto’s!
De overheid legt racebanen aan voor 30 km/uur. Boomwortels onder tegelpaden die fietspad heten blijven jaren hobbels, voor een autoweg was daar al lang een spoedreparatie gedaan.