Classical January begon voor mij dik een week geleden. Tot nu gaat het goed. Daar ben ik blij mee. Het uitsluitend luisteren naar popmuziek uit mijn jeugd bracht me meer schade toe dan ik me tot voor kort realiseerde.
Door Brett
Geestelijke armoede heeft lichamelijke gevolgen. Ook daar was ik me niet van bewust. Ik sliep slecht, was prikkelbaar en ook mijn reactiesnelheid nam af, wat met name in het verkeer knap gevaarlijk kan zijn. Reken maar eens uit wat een kwart seconde doet bij 40 km/u op een smal fietspad als er plotseling een haas oversteekt. Dan heb je het wel over het verschil tussen leven en dood.
Dus vanaf 1 januari geen Lou Reed meer. En ook geen Rory Gallagher, Elvis Costello of Tom Waits op mijn hoofdtelefoon. Ik schakelde over op klassiek. Met ‘Ik Bach’ sloot ik me aan bij het internationale Classical January. Tot nu toe bevalt ‘Ik Bach’ me prima. Ik ben frisser, alerter en voel me zowel psychisch als lichamelijk een stuk fitter. Gewend als ik was om telkens maar rond te draaien in hetzelfde muziekcirkeltje roestte ik vaster en vaster in oude gewoontes.
Nu luister ik naar Beethoven, Mozart en vooral Bach. Ik voel me als herboren. Al moest ik wel waken voor een terugslag toen ik een nummer van Johnny Cash op de radio voorbij hoorde komen. De vijfde symfonie van Beethoven in c-mineur sleepte me er echter doorheen.
Vorige week moest ik met mijn tante in het ziekenhuis zijn. Daar zag ik tragische gevallen voor wie de redding waarschijnlijk te laat komt. Mannen, vooral mannen, van mijn leeftijd die jarenlang naar Queen, The Eagles en Deep Purple hadden geluisterd. Met wezenloze, Korsakov achtige blikken, Bohemian Rhapsody of Hotel California neuriënd, zag ik ze richting wachtkamer schuifelen.
Op dit moment heb ik nog twee weken te gaan. Ik geniet volop en hou vol. Daar twijfel ik geen moment aan. Vanmiddag nog even stofzuigen met Bach’s Hohe Messe op tien.
Ik kan het iedereen aanraden.
www.brettsnap.nl
brettcolumn@hotmail.com
